Przeprowadzanie kontroli czystości technicznej można uznać za stosunkowo nową dziedzinę badań jakościowych. Jej popularność jednak stale wzrasta – a to pozwala udoskonalać procedury produkcyjne. Na czym polega ten proces? Z jakich etapów się składa i jakie korzyści przynosi wykorzystywanie go w produkcji?
Czym jest czystość techniczna?
Pojęcie to powstało jako odpowiedź na konieczność stosowania coraz bardziej dokładnych standardów i procedur w produkcji maszyn. Czystość techniczna (ang. technical cleanliness) jest pojęciem mierzalnym, którego wartość określa się na podstawie wymaganej klasy czystości. Zabrudzenia na powierzchni danego sprzętu powodują, że traci on na użyteczności – a dokładniej, zmniejsza się liczba jego parametrów technicznych. Sprecyzowanie klasy czystości jest więc zależne od tego, jak bardzo powierzchnia jest zabrudzona.
Klasa czystości VDA 19.1 – najpopularniejszy standard
Klasa czystości VDA 19.1 należy do jednych z częściej stosowanych standardów w wielu firmach. Polega określeniu rodzaju zagrożeń oraz na wykorzystywaniu tzw. mycia precyzyjnego, które umożliwia usunięcie zabrudzeń – także z detali i wykończeń danego sprzętu.
Warto zaznaczyć, że mycie na klasę czystości pozwala udoskonalić produkcję konkretnych komponentów m.in. w branży przemysłowej, motoryzacyjnej, lotniczej i medycznej. Dzięki temu można spełnić wysokie wymagania – określane zarówno przez standardy rynkowe, jak i klientów.
Analiza zanieczyszczeń przebiega zgodnie z dwiema normami: ISO 16232 / VDA 19.1 oraz ISO 4407. Pierwsza dotyczy przemysłu samochodowego, a druga produktów ciekłych.
Z jakich etapów składa się proces kontroli czystości technicznej?
W kontroli czystości technicznej można wyróżnić pięć etapów:
- ekstrakcję cieczą lub powietrzem,
- filtrację,
- badanie grawimetryczne,
- analizę fotooptyczną,
- dokumentację wyników.
